Posttraumatische dystrofie: een aangrijpend patientenverhaal - Pijnteam, fysio en psycholoog
Voordat je wordt opgenomen bij het pijnteam zijn er eerst gesprekken vooraf. Eerst wordt er een afspraak gemaakt bij de arts van het pijnteam, die je eerst helemaal onderzoekt. Later word je nog opgeroepen om je te laten onderzoeken door een fysiotherapeut, die zijn bevindingen weer noteert. Ook vindt er een gesprek plaats met de psycholoog. Deze bekijkt hoe jij met je pijn en vermoeidheid om gaat. Als je dat allemaal hebt gehad, bespreken ze jou in het pijnteam, en word je later opgeroepen voor een gesprek met de fysiotherapeut en de psycholoog.
16 maart 2000 ga ik weer naar de fysiotherapeut en psycholoog en ze vertellen mij dat ik moet worden opgenomen. Op deze manier konden ze het beste proberen mij weer wat op de been te krijgen. Dit was natuurlijk even schrikken, want wie zit er nu op een opname te wachten. Maar ook was er het gevoel van, er wordt eindelijk wat aan gedaan. Maar erg positief over de opname was ik nog niet, want ja, we hadden al zoveel geprobeerd. En ik wilde niet weer hopen op iets wat misschien toch niets werd. Na dit gesprek moest ik nog een keer komen, want dan kon ik een beetje aan het idee wennen. En ik moest bedenken wat mijn doel werd welke ik wilde halen. Dan kom je thuis en dan denk je na. Ik dacht heel vaak van: ik heb toch altijd mijn best gedaan, waarom moet ik dan toch weer deze opname doen. Mijn man en mijn familie moesten dan tig keer herhalen dat ik heus wel mijn best had gedaan, maar dat ik nu zoveel was verzwakt dat ik er alleen niet meer uit kwam. Ook ik besefte heel goed dat ik er niet meer alleen uit zou kunnen komen, ik was al zo diep naar beneden gezakt dat het niet meer goed zou komen. Ik lag bijna hele dagen, en ik liep twee keer daags een klein stukje met de hond. Als dit mijn leven zou worden dan werd ik gek. Maar dit nadenken is ook de bedoeling. Je moet heel goed weten waar je in stapt want het is best heel zwaar.
21 april 2000 moet ik weer komen en ik vertel dat ik doelen heb opgeschreven, al zeg ik dat voorzichtig. Mijn doelen zijn: beter en langer kunnen zitten en beter kunnen lopen. Ik zeg al deze doelen wat voorzichtig, omdat ik zo langzamerhand in doen en laten zo ben geworden dat ik eerst moet zien en dan geloven dat al die doelen kunnen. Ze zeggen dat ik ongeveer in juli word opgenomen. De tijd naar de datum juli toe is een tijd van veel twijfelen, zo van doe ik hier wel goed aan om de opname te doen. Luisteren ze wel naar me als ik zeg: ik kan echt niet meer. Maar hier zo blijven liggen en niets kunnen lijkt me ook een doelloos leven. En ik moet er dus niet aan denken dat dit altijd zo blijft als nu. Woensdag 12 juli word ik gebeld door het pijnteam dat ik a.s. maandag 17 juli word opgenomen, maar dat ik eerst vrijdag 14 juli moet komen voor een gesprek. Ik zeg dat ik er niets van snap. Waarom moet ik nu eerst weer met de fysiotherapeut en de psycholoog praten? Maar het moet toch zegt de secretaresse.
Vrijdag 14 juli ga ik samen met mijn man naar het ziekenhuis. Eerst kom ik de fysiotherapeut tegen die bij mijn eerste gesprekken was. Hij vertelde me dat ook een andere fysiotherapeute mij zal begeleiden tijdens de opname. Ik stel dit zeer op prijs dat hij dit tegen me zegt. Het gesprek met de psycholoog en fysiotherapeute verloopt goed. Ik vraag hen als ze a.u.b. willen luisteren naar me tijdens de opname als ik zeg dat ik echt niet meer kan. Ze stellen me hierin gerust, maar zeggen ook dat ze wel advies zullen geven. Hier kan ik me in vinden. Dit gesprek is echt even om de puntjes op de "i" te zetten, om er zeker van te zijn dat ze weten waar je mee bezig bent. Na het gesprek zeg ik ook tegen mijn man dat ik blij ben dat ik dat gesprek nog even gehad heb, nu weten ze echt hoe ik me voel. Ik ben dan nu ook erg positief.